Na Śnieżkę z Przełęczy Okraj.

Kiedy planowaliśmy wakacje w Sudetach, oczywiste było, że wybierzemy się nie Śnieżkę. Jeszcze w domu zastanawialiśmy się jakim szlakiem najlepiej wchodzić na śnieżkę, żeby był jak najbardziej atrakcyjny i jak najmniej zatłoczony ;)
Będąc już na miejscu zaplanowaliśmy wycieczkę na niedzielę, 25. sierpnia, według wcześniejszych prognoz miała być piękna pogoda. Niestety, dzień wcześniej prognozy się zmieniły i zapowiadano już tylko pierwszą połowę dnia słoneczną, później pogoda miała się popsuć. Zmieniliśmy więc i my plany co do szlaku, którym będziemy wchodzić. W pierwszej wersji mieliśmy wejść żółtym, a następnie czerwonym szlakiem Doliną Łomniczki, wrócić natomiast przez Sowią Przełęcz. Postanowiliśmy jednak trochę skrócić czas wycieczki, z dziećmi jednak idzie się wolniej, pojechać na Przełęcz Okraj i wchodzić stamtąd. Liczyliśmy, że dzięki temu choć część wędrówki upłynie nam przy ładnej pogodzie.

Ponieważ według prognoz pogoda ma być jedynie przez pierwsza połowę dnia, mąż zarządza wczesną pobudkę. Masakrycznie wczesną, bo już o 6:00. Oj trudno było wstać o tej porze, szczególnie, że noce podczas naszych wakacji były dość zimne, poranki również, a my w końcu spaliśmy w namiocie.

 Po ósmej jesteśmy już na Przełęczy Okraj (1046 m n.p.m.), zostawiamy samochód (oczywiście za parking trzeba zapłacić, ale nie pamiętam już ile) i ruszamy.

Wybieramy niebieski szlak prowadzący na Skalny Stół. Szlak prowadzi sympatyczną ścieżką, na której jest praktycznie pusto, tak jak lubimy. Pierwszy, krótki odpoczynek na Czole (1266 m n.p.m.).

 Idziemy dalej, widać już nasz dzisiejszy cel:

 Docieramy na Skalny Stół (1281 m n.p.m.), tutaj robimy sobie kolejną krótką przerwę i podziwiamy przepiękne widoki. Bardzo nam się tutaj podoba. Na Skalny Stół z Przełęczy Okraj szliśmy około godziny.

Ze Skalnego Stołu schodzimy na Sowią Przełęcz (nasz niebieski szlak się kończy, dalej idziemy szlakiem czerwonym) i podchodzimy na Średnią Kopę.

Tutaj jest czeskie schronisko Jelenka:

Tutaj oczywiście też robimy sobie odpoczynek Czas na pyszne, zimne piwko. Oczywiście czeskie.


Kawałek powyżej schroniska zaczyna się kosodrzewina, idziemy niezbyt szeroką ścieżką pomiędzy kosodrzewiną. Śnieżka jest coraz bliżej, szlak jest bardzo przyjemny, wędruje się bardzo przyjemnie choć momentami trzeba się trochę zmęczyć, no ale w końcu jesteśmy w górach.

Tuż przed szczytem, na ostatnim kawałku, nasz szlak łączy się z drogą prowadzącą od Strzechy Akademickiej. I tutaj zaczyna się masakra, i nie chodzi o trudność podejścia, ale o ilość ludzi na szlaku. Coś strasznego, nie wyobrażam sobie wędrować z dołu w takim tłumie...

Na szczycie jesteśmy po ok. 4,5 godz. od przełęczy Okraj. Niestety tutaj jest jeszcze gorzej, masa ludzi, ścisk, tłok i komercja... Dodatkowo popsuła się pogoda, na niebie przeważają chmury, zrobiło się zimno. Nie wytrzymujemy tu długo.

Widoki ze Śnieżki (1603m n.p.m.):

Schodzimy tą samą drogą, niestety słońca już nie ma, za to jest zimno i wieje.

Znowu zatrzymujemy się w schronisku Jelenka, tym razem nie wygrzewamy się w słonku pijąc zimne piwko, tylko jemy ciepłą zupę w środku.

 Z Sowiej Przełęczy schodzimy na Przełęcz Okraj krótszym, czerwonym szlakiem. I tak kończy się nasza dzisiejsza wycieczka. Choć cel mocno nas rozczarował, sama wędrówka była niezwykle przyjemna, szlak, który wybraliśmy był taki jak lubimy, nie zatłoczony, prowadził przyjemną ścieżką a nie szeroką drogą, no i mogliśmy podziwiać piękne widoki.